سلامتیار: به گفته محققان نتایج اولیه در مورد به کارگیری این شیوه در آزمایشگاه برای برخی از تهاجمی ترین انواع سرطان بسیار امیدوارکننده بوده است.
دانشمندان مایوکلینیک در این تحقیق، متوجه ارتباط چسبیدن سلولی(Cell adhesion) با ریز آر ان ای ها (microRNA) شدند در حالیکه تا به حال تصور می شد این دو ربطی به هم ندارند.در چسبیدن سلولی، سلول به یک ماده یا سلول دیگر با استفاده از پروتئین هایی که نقش چسب را بازی میکنند، میچسبد. ریز آر ان ای، مولکولهای کوچک آر ان ای(با حدود ۲۲ نوکلئوتید) در سلولهای گیاهی، جانوری و ویروسها هستند که در کدگذاری نقش ندارند.
این مولکول ها با تنظیم بیان ژن پس از رونویسی، ژنها را خاموش میکنند.
در ابتدا دانشمندان تصور میکردند پروتئینهایی که نقش چسب را بازی می کنند فعالیت دیگری ندارند اما بعدا متوجه شدند که با چسباندن سلولهایی خاص به یکدیگر، پیغام توقف رشد سلول را صادر میکنند.
علاوه بر این، دانشمندان نمیدانستند که چرا دو پروتئین (E-cadherin و p120 catenin) که نقش چسب سلول را بازی میکنند و به عنوان متوقف کننده رشد تومور شناخته میشوند، در تومورها هم وجود دارند و برای رشد تومور اهمیت دارند.
دانشمندان که علت این تناقض را نمیدانستند تصور میکردند که این پروتئین ها دو رو هستند، گاهی خوب بوده و باعث عملکرد طبیعی سلول می شوند و گاهی هم بد می شوند و به رشد تومور کمک می کنند.
اما نتایج این تحقیق بیان کرد که پروتئینی به نام PLEKHA7 بین چسب سلولی و ریز آر ان ای ها ارتباط برقرار میکند.وقتی سلولها به هم میچسبند ریز آر ان ای ها پیغام توقف رشد را میدهند، اما وقتی سلولها سرطانی هستند و چسبیدن سلولی مختل شده، ریز آر ان ای ها هم دچار بینظمی شده و دیگر نمیتوانند ژنها را خاموش کنند.
هنری اسکوکرافت از مرکز تحقیقات سرطان انگلیس میگوید که با اینکه این تحقیق مهم یکی از اسرار قدیمی زیست شناسی را روشن کرده اما در قضاوت نباید عجله کرد تا اینکه بفهمیم آیا این یافته ها درباره رشد سلول در آزمایشگاه به درمان سرطان کمک میکند یا نه زمان خیلی زیادی مانده است. اما این قدم مهمی برای درک عملکرد سلول های بخصوصی در بدن است، اینکه کی رشد می کنند و کی رشد را متوقف می کنند.
منبع