در معاینه برای مرگ مغزی، مهمترین مساله اثبات عدم هرگونه تلاش تنفسی در صورت افزایش حاد دی اکسیدکربن خون شریانی است. از آنجا که تست آپنه میتواند باعث هیپوتانسیون، هیپوکسمی و دیسریتمیهای قلبی شود لذا بهترین کار این است که از این آزمایش به عنوان آخرین راه اثبات مرگ مغزی استفاده شود.
قبل از انجام تست، بیمار با اکسیژن صددرصد اکسیژنه میشود و تهویه مکانیکی روی فشار دی اکسید کربن خون شریانی(PaCo2) نرمال( که کمتر از ۴۰ میلیمتر جیوه نباشد) تنظیم میگردد. سپس بیمار از ونتیلاتور جدا میشود و اکسیژن از طریق کانول نای برای او تجویز میگردد. بعد PaCo2 در هر دقیقه به اندازه ۳ میلیمتر جیوه افزایش مییابد.
از آنجا که هیپوترمی سرعت متابولیسم را کاهش داده و روند افزایش دی اکسید کربن خون را کند میکند لذا تست آپنه فقط زمانی انجام میشود که درجه حرارت نرمال باشد. پس از ۱۰-۸ دقیقه آپنه، نمونهای از خون شریانی تهیه میشود و بیمار مجددا هیپرونتیله شده و به ونتیلاتور از قبل تنظیم شده وصل میشود.
اگر علیرغم افزایش PaCo2 به اندازه بیش از ۲۰ میلیمتر جیوه آپنه همچنان ادامه یابد، تست مثبت بوده و تشخیص مرگ مغزی محرز میشود.
اگر عوارضی نظیر هیپوتانسیون، کاهش اشباع اکسیژن یا دیسریتمیهای قلبی خطرناک اتفاق بیافتد، تست آپنه متوقف میشود و نمونه خون شریانی برای تعیین افزایش PaCo2 و رضایتبخش بودن تست تهیه میشود.
منبع:
کتاب کامل ICU، پل مارینو، ترجمه پوران سامی، نشر بشری، چاپ چهارم، تهران، ۱۳۹۰.